Sweet Child O'Mine

W pokoju na ścianie wisiał dywan. Do tej ściany był przysunięty tapczan, na którym spałam. Dywan powiesiła tam babcia. Był wielki i miękki. Zasypiając wciskałam w niego policzek. I marzyłam. W zależności od tego jakie odgłosy dochodziły z kuchni, która była tuż pod nami. Jeśli było cicho, słuchać bylo radio i miotłę w rękach mamy wyobraźnia unosiła mnie daleko, daleko w stronę Stanów Zjednoczonych. Dawałam właśnie jako jedna z najbardziej uwielbianych gwiazd rocka, najlepszy koncert mojego życia, albo zatrudniałam się jako pomoc domowa u Axla Rose, nieświadomego zupełnie, że za chwilę zakocha się we mnie na zabój. Jeśli z kuchni dochodził pijacki bełkot ojczyma, zamieniałam się w mistrzynię karate, która schodzi do kuchni i spuszcza mu taki wpierdol, że zbierając po drodze zęby błaga bym pozwoliła mu odejść i więcej nie wracać.

Wyobraźnia.

Jest 7 Maja 2016 rok. Kładę Kubę spać. Czytamy książeczkę, tulimy się, pyskuję na niego trochę, bo wierci się niemiłosiernie. W końcu leżymy już, gapiąc się na siebie. Kubuś patrzy na mnie, choć wiem, że wcale mnie nie widzi. Po chwili jego twarz okrasza najpiekniejszy uśmiech, czyste szczęście po prostu.

"Mamo"-mówi

"Coś sobie marzyłem" (pierwszy raz używa tego słowa)

"Marzyłem żeby sobie latałem (kocham te jego błędy), miałem takie skrzydła duże, tu, o tu i tak machałem i tak leciałem jak te ryby."

(Ostatnio czytaliśmy o latających rybach)

"Fajnie jest marzyć prawda?"-mówię-

"Ja też lubię marzyć"

"A o czym?"-pyta Kubuś

"O pięknych miejscach, w które chcę pojechać"-odpowiadam

Chwila ciszy...

"Fajnie jest marzyć"-mówi Jakub

Jest 7 Maja 2016 rok. Mój syn po raz pierwszy doświadczył jak wielką siłą jest wyobraźnia. Moja sprawiła, że mimo wszystko miałam udane dzieciństwo. Zrobię wszystko, żeby jego tylko je wzbogaciła.