Ściskając w ręku kamyk zielony...

Różnie bywało. Był czas, że bywałam i taki, że jakby mnie nie było. Był czas, że co wieczór jadałam kolację w innej restauracji, a do śniadania piłam Dom Perignon z bogatego zasobu chłodzącego się w superwypasionej lodówce. Był też czas, kiedy kupowałam hurtowo porcje rosołowe(3 euro za ok 5kg) z których wymyślałam przeróżne potrawy. Taki czas kiedy robiłam Kubie herbatę z mlekiem, bo na mleko z puszki nie starczyło. Był czas kiedy byłam księżniczką i czas kiedy co wieczór wyłam pod prysznicem(żeby nikt nie słyszał) zadając sobie pytanie "czy zawsze już tak ma być?". Lekcję wykułam na blachę i mam to szczęście, że dała mi ona niezwykły luz. Taki, że czasem sama sobie się dziwię. Cieszy mnie wszystko. Pranie rozwieszone na balkonie, pyszny obiad, ładny widok za oknem. Nie prześladuje mnie myśl, że czegoś nie mam  a bardzo chciałabym mieć. Nie dławię się na widok zdjęć z egzotycznych wakacji, komórek czy samochodów.Jasne, że nie zawsze tak było, ale cieszy mnie niezmiernie, że mi przeszło. To nie tak, że niczego nikomu nie zazdroszczę. Zazdroszczę... Bo mieszkając na Cyprze wiele mnie omija. Koncerty, spotkania, filmy ( niezwykle ubogie to kino tutaj), czas z przyjaciółmi. Wszystko co wraca uśmiechem kiedy wspominam. Właśnie dzisiaj podczas wieczornego czytania Kuba walnął " ja też chcę pojechać pociagiem" i tak mi się wspomniało i zamarzyło, żeby wsiąść do przedziału pachnącego tym sztucznym materiałem jakim pokryte są siedzenia, z obwarzankiem i soczkiem, czekać na pierdzący sygnał odjazdu, zeby móc wreszcie zapatrzyć się na wieczorne mgły co osiadają na łąkach, przykleić nos do szyby pachnącej kolejowym kurzem. No właśnie...czasem niby tak niewiele trzeba żeby być szczęśliwym, tylko co zrobić kiedy nawet tak niewiele jest zwyczajnie nieosiągalne...Na Cyprze nie ma pociągów:-)